Het verloren paradijs

Van Gili Gede gaan we weer met zo'n origineel Balinees bootje naar Lembar. Het regent maar gelukkig wordt het al snel droog. In Lembar staat die vent waar we de fietsen hebben gestald, al te wachten. Hij wil natuurlijk zijn laatste deel van de poen hebben. We pakken snel de fietsen en rijden naar de haven. We denken de boot van 11.00 uur nog te halen maar die vertrekt gewoon niet. Dat is natuurlijk ook Indonesië. Van tijden kun je niet echt op aan. Dan maar de boot van 12.00 uur, die pas tegen 13.00 uur vertrekt. De boot zit tjokvol en we weten op het dek nog een plekje te bemachtigen. Bij de bemanning scoren we, natuurlijk tegen betaling, nog een dun matras zodat we enigszins comfortabel kunnen liggen. Wanneer de haven van Lembar in zicht komt, horen we dat alle aanlegsteigers bezet zijn dus we moeten nog een uurtje op zee ronddobberen. Wanneer we aan land zijn fietsen we gelijk door naar Candi dasa. De volgende dag gaan we vroeg op pad omdat we twee etappes bij elkaar hebben gevoegd. We gaan naar Tulamben waar we twee nachten willen verblijven omdat in het routeboekje een accommodatie wordt aanbevolen dat een klein paradijsje moet zijn. Onderweg naar Tulamben worden we begroet door een kolonie apen en we fietsen langs prachtige rijstterrassen. We komen aan bij het 'paradijsje'. De eerste blik verraadt al snel dat het wellicht ooit een paradijsje is geweest maar het heeft z'n glans verloren. Het is op z'n retour.